Ammania gracilis
Jean-Pierre Legiest, Aquarianen Gent
Op een van de eerste door Aquarianen Gent georganiseerde mini-aquariumbeurzen die ik mocht meemaken, had ik een aantal planten besteld, waaronder Ammania gracilis. Ik wou eens een plant met mooie rode bladeren en in een boek was mijn oog gevallen op Ammania gracilis.
De plant is afkomstig uit Gambia en dankt haar naam aan de Duitse botanist Paul Amman (1634-1691), gracilis verwijst uiteraard naar het gracieuze uitzicht van de plant. Ammania gracilis is een moerasplant met langwerpige lancetbladen van 2à 6 cm lang en 1 à 2 cm breed die kruisgewijs op de stengel geplaatst zijn met kleine internodiën (afstand van blad tot blad op de stengel). Indien gehouden onder optimale belichting zijn de blaadjes goudgeel tot bruin gekleurd. Kortom een plant waarmee je mooie contrasten kan creëren.
Men noemt A. gracilis ook wel eens het cognacplantje, maar ten onrechte. Het echte cognacplantje kent men onder de naam A. senegalensis, waarbij de bladeren dezelfde lengte hebben maar ze zijn smaller en kleuren bij optimale belichting nog donkerder. Bij de aanschaf was ik enigszins teleurgesteld, ik kreeg plantjes van ongeveer 10 cm lang met niet meer dan een tiental blaadjes. Bovendien waren de blaadjes lichtgroen gekleurd, kortom het zag er nogal povertjes uit. Uiteraard ging het hier over de emerse vorm van de plant. Nu ja als je zoiets in je bak plant, stelt het niet veel voor.
Ik plantte de stekjes in mijn aquarium van 2 meter lengte, gelukkig was er al een weelderige beplanting aanwezig en werkten de nietige stekjes niet storend op het geheel. Na een week waren de planten al verdubbeld in lengte en kregen ze bladeren in de hierboven vermelde kleur. Na 14 dagen moest ik de planten al aftoppen. Dit ging zo maar verder en na twee maanden had ik een prachtig veld met deze goudgele planten. Na verloop van tijd kon ik al enkele mensen plezier doen met het overschot.
Wat zijn nu de ideale omstandigheden om deze plant te houden?
Op de vindplaats van de planten werd een watertemperatuur vastgesteld van 24°C. maar soms ook meer. Ze groeien op een zandbodem in overstromingsgebieden en worden fel belicht door de zon. Deze omstandigheden moet je dan ook in het aquarium trachten te bereiken, nl. een bodem van rivierzand en een intensieve belichting (mijn aquarium werd toen belicht met 6 Tl-buizen van 90 cm, waarvan 4 Aquastar en 2 Grolux).
Ik had de bodem bemest met kleitabletten en deed regelmatig een ijzertoevoeging aan het water d.m.v. een Fertrilonoplossing. Dit alles om de natuur zoveel mogelijk na te bootsen. De zuurgraad bedroeg pH 6 en de koolstofhardheid bedroeg 1,0 DH.
Zoals ik al zei, gebeurt het vermeerderen door de plant af te toppen. De waterhoogte van mijn aquarium bedroeg 50 cm en ik topte de planten af wanneer deze bijna de waterspiegel hadden bereikt. Ik halveerde de planten en plantte de stekken vooraan het veldje. De overgebleven plant vormde algauw 2 nieuwe scheutjes boven op de afgenepen stengel. Ook die kan je terug planten wanneer ze groot genoeg zijn. Nadat deze op hun beurt afgenepen waren van de oude stengel groeiden er terug nieuwe scheuten op deze oude stengel. Je begrijpt dat het hier over een zeer productieve plant gaat. Je kunt de plant ook vermeerderen door moerascultuur en ook door kruisbestuiving. Dit laatste is echter zeer moeilijk.
Wanneer het water veel sporenelementen bevat, krijg je vlug te maken met groene algen en ook soms draadalgen. Dat levert soms problemen op om de planten zuiver te houden. Een cognackleurige plant met bealgde toppen is niet direct een fraai zicht. Wanneer er dan ook nog draadalgen verschijnen, wordt het nog minder fraai. Ik loste dit op door regelmatig de algen te verwijderen met de hand, een intensief werk dat elke week herhaald werd.
Tenslotte nog dit, het aquarium waarvan sprake was zeer intensief beplant, met o.a. Vallisneria spiralis, Echinodorus bleheri, Sagittaria subulata, Heteranthera zosterifolia, javavaren, javamos, Rotala wallichii, Ludwigia repens en uiteraard de Ammania gracilis. Ik gebruikte daarbij geen CO2-bemesting. Het aquarium draaide op twee krachtige potfilters.
Dit laatste om aan te tonen dat alles relatief is. Echte plantenliefhebbers zullen naast ijzerbemesting waarschijnlijk een boel andere meststoffen gebruiken en zullen in het geval van een dergelijk beplant aquarium zeker met CO2 bijbemesten.
De oplossing zit uiteraard daarin, dat het aquarium, waarvan sprake een grote vispopulatie bevatte. Er zaten een tiental (grote) Pterophyllum scalare in, ongeveer 30 corydoras, 4 Rineloricaria parva en een 40-tal rode minors (Hyphessobrycon eques). Een dergelijk visbestand produceert zelf de nodige meststoffen voor de planten op voorwaarde dat de voeding gevarieerd is.
Ik ververste elke 14 dagen 120 l van de 700 l inhoud, telkens met een dosis Fertrilon (ijzerbemesting). Naar mijn ervaring mag je niet overdrijven door te veel water te verversen, anders haal je te veel voedingstoffen uit het water die je planten broodnodig hebben.
Tenslotte wens ik de lezer van dit artikel een gelijkaardig succes met het houden van waterplanten en vergeet niet om de Ammania gracilis eens uit te proberen. 't Is de moeite waard.
