Vissen voor de plantenvijver en de story van de familie Toertjens
ARTEMIA, Aquarianen Gent
Als men met vijveren (niet opzoeken in het woordenboek, want het is er niet in te vinden) begint, moet dit meestal nogal snel gaan. Men heeft geen enkele hinder van enige kennis betreffende het eco-geheel dat een gezonde vijver toch wel is. Er wordt een put gegraven en een folie erin gelegd die net de kwaliteit van vuilniszakkenplastic overstegen is. De randen worden opgesmukt met alle mogelijke soorten stenen die we moeizaam bij elkaar verzameld hebben in de loop der jaren tijdens diverse reizen.
Opa Toertjens wil er graag nog een paar stukken dakpan bij van zijn inmiddels ingestort duivenhok en zo geschiedde. Dan met heel de familie naar een tuincentrum dat al 125 jaar vijverspecialist blijkt te zijn wat toch ook goed meegenomen is. Daar gaan we dan wat visjes kopen en aangezien we in een democratisch land leven mag ieder lid van de familie er eentje kiezen.
Kleine Johny is al tevreden met een rode goudvis, maar ja, alleen is maar alleen dus schep er maar een stuk of zes. Marina, zijn twee jaar oudere zus opteert voor een Shubunkin, niet echt omdat ze de vis mooi vindt, maar vooral vanwege zijn imposante, ja zelfs chique klinkende naam. Ze vergeet hem weliswaar regelmatig maar dan vraagt ze het weer even aan opa en dat klinkt dan zo leuk uit de op twee na tandenloze mond van deze brave man. Opa Toertjens moet een steur hebben, want hij begrijpt maar al te goed hoe het voelt, je eten naar binnen te moeten zuigen. Vader Toertjens moet natuurlijk een koi hebben. Als gezinshoofd moet het toch een vis zijn die kracht uitstraalt en vooral altijd dominant aanwezig is. Moeder Toertjens wil natuurlijk niet onderdoen (emancipatie weet je wel) en wil een sluierkoi.
Veel te duur vindt de rest van de familie en vooral vader die zijn machtspositie een beetje bedreigd ziet. Maar vrouwen hebben zo hun strategie; eerst de zachte aanpak (smekende blik), daarna de benadeelde (teleurgestelde blik) en als dit alles niet helpt uiteindelijk het volle geweld, de ware aard zeg maar (bliksemende blik, rechte rug) en ja hoor, de vlinderkoi wordt geschept. Oma waren ze in alle haast in de auto vergeten en heeft dus geen keuze kunnen maken, maar ook oma heeft al vele jaren ervaring in de beruchte vrouwentaktiek, u weet wel, zachte, benadeelde aanpak en dan de ware aard maar aangezien het budget er zowat door is kunnen er enkel maar wat goudwinden aangeschaft worden.